instagram

Rozwiązanie umowy o dofinansowanie

by administrator

PARP ostatecznie rozwiązał umowę o dofinansowanie 12 października 2017, wskazując iż

1. Beneficjent dokonywał rozeznania rynku poprzez uzgadnianie przedmiotu ofert i kwot z firmą, która dostarczała usługi programistyczne. Absurdalny zarzut sugeruje że uzgodnienia miały na celu zagwarantowanie wygranej określonemu podmiotowi. W żadnym miejscu nie uzgadniano iż którykolwiek z oferentów będzie zostanie wybrany w efekcie tych uzgodnień. Faktycznie uzgodnienia dotyczyły budżetów oraz zakresu prac – standardowo negocjowanych w każdym kontrakcie i prowadzonych z każdym zainteresowanym wykonawcą. W trakcie prowadzenia tych uzgodnień zleceniobiorca zawsze ustala jakie prace programistyczne są wymagane, oraz jaki jest budżet na realizację tych prac.

2. Umowa zawarta notarialnie powołująca na stanowisko prezesa i koordynatora projektu jedynego członka zarządu spółki jest nieważna, ponieważ zawarta została „z samym sobą”.

Warto zauważyć że przez 7 poprzednich lat PARP poprzedzających wypowiedzenie umowy PARP znał wszystkie protokoły i uzgodnienia dotyczące wyboru kontrahentów, a także je zatwierdzał. Analogicznie PARP znał treść zawartej umowy notarialnej powołującej na stanowisko prezesa i koordynatora projektu jedynego członka zarządu spółki, oraz uznał taką formę umowy zawartej notarialnie za zgodną z obowiązującym prawem. Dopiero po siedmiu latach PARP postanowił zmienić wcześniejsze decyzje administracyjne o akceptacji powyższych umów, co było warunkiem wypłaty środków, a także z powodu powyższych nieprawidłowości wypowiedzieć umowę w trybie decyzji administracyjnej.

Powyższe uwagi nie wykluczają oczywiście możliwości dopuszczenia w toku postępowania dowodów przeprowadzonych w postępowaniu innych organów, gdyż jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy. Argumentem przeciw takiemu stanowisku nie jest treść art. 181 Ordynacji podatkowej, który materiały zgromadzone w toku postępowania innych organów albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe wymienia wprost jako jeden z możliwych dowodów w postępowaniu podatkowym. Przepis ten stanowi , podobnie jak art. 75 § 1 k.p.a. jedynie przykładowe wyliczenie środków dowodowych i z jego treści nie można wyciągać wniosku, że wobec tego w postępowaniu prowadzonym na podstawie k.p.a. posłużenie się materiałami w postaci fragmentów wiadomości e-mail, które dotyczyły zresztą innych projektów i zostały zgromadzone jedynie w wybranych fragmentach całości rozmów – jest niedopuszczalne. Jak wspomniano bowiem zgodnie z brzmieniem art. 75 i zgodnym poglądem doktryny i orzecznictwa w toku postępowania administracyjnego dowodem może być wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy i co nie jest sprzeczne z prawem . Należy jednak w tym miejscu uczynić zastrzeżenie, że posłużenie się dowodami zgromadzonymi w postępowaniu innych organów nie mogą przekreślać całkowicie zasady bezpośredniości , a przede wszystkim określonych w art. 79 k.p.a. reguł przeprowadzania dowodów ze świadków. W toku postępowania prowadzącego do wydania decyzji o wypowiedzeniu umowy doszło zatem do naruszenia art. 7, 77 , 75 i 80 k.p.a. , gdyż organy nie przeprowadziły własnego postępowania dowodowego, nie dokonały oceny tych dowodów , a następnie własnych ustaleń faktycznych, a jedynie oparły się na fragmentach wiadomości e-mail, co powoduje że decyzja narusza nie tylko w/w normy postępowania dowodowego, ale także art. 107 §3 k.p.a. (por. V SA/Wa 7/16 – Wyrok WSA w Warszawie)